Waarom is politieautomatisering zo moeilijk?
Op 4 november 2013 was er weer een uitzending op 1-vandaag over de ellende bij de automatiserings van de Nederlandse Politie.
Hoewel u waarschijnlijk niemand kan vinden die zal beweren dat het een schoonheid van een proces is geweest, zou het aan te bevelen zijn eens een andere bril op te zetten om naar deze casus te kijken.
Zonder al teveel moeite is in het geval van de Nederlandse Politie uit openbare bronnen te lezen dat de aansturing van de politieorganisatie veelal incident gedreven heeft plaats gevonden. De historische gevallen van het meisje van Nulde enz.maakt dat er steeds veranderende eisen aan de politie worden gesteld.
Er zijn in het verleden al een aantal pogingen ondernomen om tot de bouw van een nieuwe politieinformatievoorziening over te gaan. Die zijn om diverse redenen steeds mislukt. Daarom is gekozen een oud en bestaand systeem landelijk uit te rollen. Er is dus helemaal geen sprake van een nieuw politiesysteem van een paar jaar oud zoals in de 1-vandaag uitzending werd gesuggereerd.
De noodzaak daartoe kwam voort uit de eis vanuit de politiek om voor 2010 beter samen te werken omdat er anders een reorganisatie langs zou komen op weg naar een landelijke politie. Uitgaande van de koningen in hun koninkrijkjes (de korpschefs maar zeker zo erg de korpsbeheerders) is ten koste van veel geld naar een oplossing gezocht.
Door de enorme diversiteit van de gestelde eisen heeft men op een gegeven moment gekozen voor een fast-road, in plaats van wat ze zelf de fundamental-road noemden. Dus snel een (beperkte) verbetering met daarna een migratie naar een werkelijke verbetering. Dat men nu dus een niet optimale tussenoplossing heeft gekozen is duur, maar ook afgedwongen door o.a. de politiek die geen middelen (en dat gaat niet alleen om geld, maar ook om tijd) beschikbaar heeft gesteld voor een fundamentele oplossing
Het hele vraagstuk moet ook worden gezien in het licht van de onmogelijkheid de waarheid in een systeem te vangen. De waarheid bestaat niet. Er zijn slechts beelden van de waarheid.
De eisen aan politieautomatisering zijn namelijk zo divers dat daar geen complete one-size-fits-all oplossingen voor bestaan.
Binnen de strafrechtketen moet bijvoorbeeld de informatie juist, correct en legaal verkregen zijn. Dat stelt vergaande eisen aan de nauwkeurigheid van de informatie.
Voor terrorisme bestrijding moet je per defimitie werken met ongeveer informatie. Om wettelijk en onomstreden te bewijzen dat iemand een terrorist is moet de terroristische daad ongeveer gedaan zijn. Dan pas weet je het echt zeker. Maar we willen juist die potentiele terrorist vangen voor hij echt gevaarlijk wordt. Dat is inherent strijdig met de benadering in de justitieketen.
Nu hoor je in de uitzending ook weer politici mauwen dat de gegevens in de politiesystemen niet kloppen. Logisch. van alle relevante informatie kan je hooguit 15-20 procent in geautomatiseerde systemen opslaan. Emoties, macht enz., beschrijf dat maar eens in teksten. Gebruiken we ook niet in SMSjes emoticons als onbeholpen poging om een klein stukje van de beperktheid van het communicatiemiddel te omzeilen? Kortom, vergeet nu eens de fictie dat de werkelijkheid kan worden gevangen in systemen. Richt het focus op wat daadwerkelijk kan en de politie kan best veel. En laat je niet door schijn en incidenten leiden (of beter lijden misschien).
Deze foto toont het Bamburgh castle waar je langs komt
als je met de auto naar Schotland rijdt.
Op weg naar de whisky dus.